lunedì 7 maggio 2012

'A desgràzie.


Tànde anne fa indr’a nà casa ‘a Vie de Mienze, abbasce a marìna, javetàve na famiglie, marìte mugghiere e sei figghie. Na brutta matììne, de bell’a ‘bbuène,  ‘u marìte se sendì male e senza manghe dicere “Criste aiuteme!” stennì le jamme. Le pariende no’ se rassegnavene, erene disperàte. ‘U giurne d’u funeràle‘mbra le chiande e le lucchele,  indre a ‘u mendre ste scennèvene ‘u chiavute d’u muerte abbasce a ‘u purtone, ‘u chiavute sprusciò ‘ndèrre e sott'a botte, u’ muerte abbevescì! … tutte erene cundiende e fecerè na bella festa.

Passò n’anne sàtta sàtte e u’ puveriedde se sendì male n’otra vòte e murì. U’ giurne d’u funeràle  mendre ca stè scennèvene ‘u chiavùte pe le scale, a mugghiere s’affacciò minze a le scale e disse cu le lacreme all’uecchje “Stàteve attinde, sciàte cunge cunge ca l’anne passate proprie addà succedì a disgrazie!”

venerdì 3 febbraio 2012

L’ome felìce no’ tene cammise

Stave na vota nu’  Rrèje assai putende, teneve ricchezze e onore e pure na bella famiglie.
Sùle na cosa le dava pinziere, 'u figghie, nu belle giovene pe' carità ma, era sempre triste e scunzulate tante ca tutte se penzave ca era malàte. Le megghie miedece l’avèvene visitàte ma p’a malatìe d’u Pringepìne no' stave madecìne.
'U Rreje allore chiamò le megghie maghe ma nisciùne acchiave a soluzione. Na vicchiarèdde c'addevenàve  'a furtùne le disse  ca pe sanà, 'u pringepe s’era mettere 'nguèdde a cammìse de n’ome felìce.
Subbete 'u Rrejie mannò le uardie a gire pe truà l’ome felìce. Spierte e demierte girarene 'u tronde e 'u monde da Rode a Pilate, quanne nu giurne abbasce a marine sendèrene nu pescatore, ca fatiave sotte 'u sole, candànne tutte cundente.
Le guardie  ‘u purtarene addò ’u Rreje  ca le disse: <Giovanotto sei felice? >
< Maestà, 'u core mije è sembre cundente    
< Puoi chiedermi  quello che vuoi…>
< Grazie Maestà ma no me manca niende>     
< Io invece devo chiederti una cosa, non per me ma per mio figlio che è molto malato. Ho bisogno della tua camicia.>
Il pescatore togliendosi la giacca: < Cu tutte u’ core Maestà…ma ije… no’ tenghe cammìse!> ...
                   
Il Re allora capì che per essere felici non servono grandi cose e che la malattia del figlio era dovuta alla noia di avere troppo, di avere sempre tutto e subito.